پرکاری تیرویید که در هنگام بارداری ایجاد می شود، تقریباً همیشه بخاطر بیماری گریوز می باشد. این وضعیت زیاد شایع نمی باشد، با اینحال بیماریهای خود ایمنی مثل بیماری گریوز در هنگام بارداری خود را نشان داده و پیشرفت می کنند. همچنین خانمهای دچار پرکاری تیرویید نسبتاً نازا هستند زیرا در اکثر قاعدگی های آنها تخمک از تخمدانها رها نمی شود.
وقتی آنتی بادی تحریک کننده تیرویید که باعث پرکاری تیرویید در بیماری گریوز می شود از جفت عبور کرده و از خون مادر به خون جنین وارد شود، باعث پرکاری تیرویید جنین هم می گردد. خوشبختانه داروهای ضد تیرویید هم می توانند از جفت عبور کنند و کنترل پرکاری تیرویید مادر ما را مطمئن خواهد ساخت که به جنین آسیبی وارد نخواهد آمد. عدم شناسایی پرکاری تیرویید یا درمان آن در یک خانم حامله ممکن است به سقط جنین منجر شود. درمان بیش از حد با داروهای ضد تیرویید می تواند به ایجاد گواتر در جنین بیانجامد.
بنابراین اهمیت دارد که برای رساندن سطح هورمون تیرویید خون به یک محدوده طبیعی، حداقل مقدار کاربی مازولتجویز گردد و هر 4  تا 6 هفته با انجام آزمایش خون، سطح هورمون تیرویید ارزیابی شود. معمولاً چهار هفته قبل از زایمان، داروی کاربی مازول قطع گردد تا مطمئن شویم که جنین دچار کم کاری تیرویید نمی شود.
اگر بعد از به دنیا آمدن نوزاد، پرکاری تیرویید مادر عود نمود و مادر هم دوست داشت که با شیر خودش، کودک را تغذیه نماید، بهتر است که بجای قرصهای کاربی مازول از قرصهای پروپیل تیواوراسیل استفاده شود زیرا این دارو کمتر از طریق شیر ترشح می شود و بنابراین آسیبی به کودک نمی رساند.
اکثر متخصصین غدد درون ریز معتقدند که مصرف کاربی مازول در حین حاملگی عوارض چندانی ندارد. با اینحال بعضی دیگر اعتقاد دارند که بهتر است در حین بارداری از پروپیل تیواوراسیل بجای کاربی مازول استفاده شود.
درمان با ید رادیواکتیو در طی بارداری ممنوع می باشد و هرگز از آن استفاده نمی کنند. گاهی اوقات در حدود هفته بیستم بارداری به خانمهایی که دچار عوارض جانبی داروها شده اند توصیه به عمل جراحی تیرویید می شود.